Σχέσεις μικρές ή και μεγάλες σε διάρκεια που για κάποιο λόγο «μίλησαν» στην καρδιά σου, μπήκαν μέσα σ’ αυτή κι αποτυπώθηκαν εκεί, κρατώντας γερά, ένα της κομμάτι. Άνθρωποι που αγάπησες είτε εύκολα, είτε πιο δύσκολα απ’ ότι πίστευες, αλλά τα κατάφεραν! Κέρδισαν την καρδιά σου μια μέρα κι από τότε δε επρόκειτο να βγουν ποτέ από αυτή.
Μας τα ‘λεγε ο Ύψιστος. «Η αγάπη δεν εκπίπτει ποτέ». Η αγάπη που ένιωσες φυσικά. Γιατί οι άνθρωποι που σ’ έκαναν να τη νιώσεις φεύγουν. Φεύγουν μια μέρα αν το αποφασίσουν. Κι όλοι γύρω σου επιμένουν πως η καλύτερη λύση είναι αυτή που λένε τα έξυπνα στιχάκια ή status του facebook.
«Αν αγαπάς κάποιον άσ’ τον να φύγει» σου πετάνε κι εσύ πόσο αφελής! Έχεις πειστεί πως αυτή είναι η λύση. Και τα βράδια κλαις. Κλαις γοερά, προσεύχεσαι να του λείψεις, να γυρίσει, αλλά θα συνεχίσεις να κάνεις ότι λένε όλοι, γιατί θες να σε θυμάται με αξιοπρέπεια. Λες και δεν είναι από μόνο του αρκετά αξιοπρεπές το να παλέψεις για εκείνον που αγαπάς. Να βρεις τρόπο να τον κρατήσεις πλάι σου.
Πώς κατάφερες ν’ αφήσεις τον άνθρωπο που αγαπάς όπως δηλώνεις; Τον αγαπάς; Αν ναι, σε θαυμάζω! Πες μου κι εμένα πώς το καταφέρνεις. Γιατί ανήκω σ’ εκείνους που προτιμούν να φανούν γελοίοι και κτητικοί στον άλλον, παρά να νιώσουν γελοίοι οι ίδιοι ένα βράδυ που θ’ απολογούνται στον εαυτό τους για εκείνη τη μέρα που άφησαν τη «χαρά της καρδιάς τους» να φύγει και την παρέδωσαν τόσο εύκολα σε νέες κατακτήσεις.
Πώς ήξερες ότι ο άλλος θέλει πραγματικά να φύγει και δεν έκανε το πρώτο βήμα προς την έξοδο για να δει πόσο θέλεις εσύ ακόμη να μείνει; Πάντα με βασάνιζε αυτό! Είναι η πρώτη σκέψη η σκέψη της φυγής ή η τελευταία για να δει αν υπάρχει ελπίδα για εσάς; Για πες μου λοιπόν, πώς το ξέρεις;
Αξίζουν όλα τα «μπράβο» που εισέπραξες από φίλους που σε θαύμασαν για το ότι κατάφερες κι έκανες πράξη εκείνη την γεμάτη αξιοπρέπεια έκφραση «Αν αγαπάς κάποιον άσ’ τον να φύγει» ή αξίζεις όλα τα «Πάρ’ τα μαλάκα» με τη συνοδεία της ανοικτής παλάμης που κάθε βράδυ λες στον εαυτό σου;
Ξέρω, είναι δύσκολο να σηκώνεσαι κάθε πρωί με τη σκέψη πως ο άνθρωπος που αγαπάς δεν θέλει να είναι δίπλα σου και ψάχνει ευκαιρία να λήξει τη σχέση σας, αλλά κι η σκέψη πως εκείνος που μπορούσε να γιατρέψει κάθε σου σκοτάδι δεν είναι δίπλα σου δεν είναι και η καλύτερη.
Γι’ αυτό πάλεψέ το! Πάλεψέ το με κάθε τρόπο! Με τον σωστό ή τον λάθος τρόπο, αυτόν που η καρδιά σου θέλει. Αυτόν που εκείνος κάποτε σου εκμυστηρεύτηκε, αυτόν που δε ξέρεις αν θα πετύχει τελικά. Ακόμη και με αυτόν της υπομονής που οι γιαγιάδες μας υπέδειξαν. Με όλους, εκτός από το να τον αφήσεις να φύγει αμαχητί. Είναι η αγάπη πόλεμος και πρέπει να πέσεις νεκρός από τα χτυπήματα για να παραδώσεις τα όπλα κι όχι από φόβο.
Άσε τα «εγώ θέλω να ‘σαι ευτυχισμένος ακόμη και μακριά μου» και πες την αλήθεια. Αυτός μπορεί να γίνει, εσύ μακριά του όχι! Εγωιστικό αλλά είναι η μαύρη αλήθεια. Γι’ αυτό ίσως την αποκαλούν μαύρη, γιατί σου ραγίζει την ψυχή.
Η ανιδιοτελής αγάπη είναι χάρισμα των Αγίων κι εσύ μόνο ανιδιοτέλεια δε θα νιώσεις αν δεις τον άνθρωπό σου σε άλλη αγκαλιά. Παραδέξου το. Κι αν το παραδεχθείς, έχεις κάνει μια καλή αρχή. Σαν καλύτερη να μου ακούγεται η φράση της Μελίνας Μερκούρη στη Δήμητρα Λιάνη όταν την συνάντησε πλάι στον Ανδρέα Παπανδρέου: «Κοριτσάκι μου αν τον αγαπάς, πάρ’ τον και φύγετε» της είπε και την προτιμώ από εκείνες τις εικόνες στους τοίχους όλων μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μαρτυρούν το τι θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν είμαστε ικανοί να το πράξουμε τελικά. Μεγάλα λόγια που θα τ’ ακολουθήσουν μικρές πράξεις!
Για μερικά πράγματα είναι ανάγκη να περιμένεις και να παλεύεις γι’ αυτά. Οι σχέσεις για να εξελίσσονται και να περνούν στο επόμενο level χρειάζονται χρόνο. Όπως ένα λουλούδι που θέλει το χρόνο του για ν’ ανθίσει.
Για όλα αυτά όμως χρειάζονται αμοιβαία αισθήματα. Σήκω λοιπόν, κάνε ένα σαματά σήμερα για το πόσο τον χρειάζεσαι εκεί, για τ’ ότι δε θες να φύγει και για τ’ ότι η φυγή δεν υπήρξε ποτέ νίκη. Το αντίθετο!
Αν άκρη δε βγάλεις, άνοιξε την πόρτα της εξόδου. Είναι εκεί που βρισκόταν και η είσοδος όταν την πέρασε για να μπει σ’ αυτή τη σχέση. Άνοιξε την, αλλά θα ξέρει πάντα πως δεν το ήθελες. Κι απ’ όλα όσα θα διάλεγες να κάνεις, αυτό θα ‘ταν το τελευταίο…
Επιμέλεια κειμένου Μαριάμ Πολυγένη: Ελευθερία Παπασάββα
