Συνήθως παραμελούμε τα μαυρομάτικα φασόλια όταν συζητούμε για τα όσπρια, καθώς στον νου μας έρχονται κυρίως τα παραδοσιακά φασόλια. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι τα μαυρομάτικα φασόλια, τα οποία δεν απαιτούν προηγούμενο μούλιασμα, είναι λιγότερο ενοχλητικά σε ό,τι αφορά τη δημιουργία διαφορετικών προβλημάτων όπως ο μετεωρισμός.
Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην ετικέτα ενός προϊόντος που αναγράφει την «ημερομηνία λήξης» και «ανάλωση κατά προτίμηση πριν».
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μοιάζει σαν ένας αινιγματικός δάσκαλος. Ένας δάσκαλος που δεν μας μιλάει απευθείας, αλλά μας καθοδηγεί μέσα από εμπειρίες, χαρές και πόνους. Μας διδάσκει όχι με λόγια, αλλά με σιωπή. Και μέσα σ’ αυτή τη σιωπή, κρύβονται τα διαχρονικά μαθήματα που μας κάνουν να αναθεωρούμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, τους άλλους και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Όχι επειδή δεν έχουν την ικανότητα, αλλά επειδή τους φόβους τους τούς έχουν κλείσει μέσα σε έναν τοίχο. Έναν τοίχο από ανασφάλειες, από προσδοκίες που ποτέ δεν εκπληρώθηκαν, από σιωπές που έγιναν πιο εκκωφαντικές από οποιαδήποτε κραυγή. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ανθρώπους που περνούν τις μέρες τους χωρίς να δίνουν αγάπη, χωρίς να επιτρέπουν στον εαυτό τους να τη δεχτεί. Σαν να έχει γίνει η αγάπη κάτι επικίνδυνο, κάτι που πρέπει να αποφεύγουν.
Η φράση «Πάρε φως, λίγα λουλούδια και τραγούδια πουλιών για να φτιάξεις τη ζωή» μοιάζει να ανήκει περισσότερο σε έναν ύμνο παρά σε μια απλή προτροπή. Είναι σαν μια ψιθυριστή εντολή, μια εσωτερική προσευχή προς τον άνθρωπο που στέκεται μπροστά στο αχανές και αναζητά νόημα. Λόγια που θα μπορούσαν να ξεπηδήσουν από τη φωνή του Μάνου Κατράκη, ενός καλλιτέχνη που ήξερε να δίνει φωνή στη ψυχή της Ελλάδας, να αποδίδει τη σοφία και την πίκρα της, μα πάνω απ’ όλα να μας υπενθυμίζει τι σημαίνει να ζεις, να αισθάνεσαι, να είσαι άνθρωπος.
Υπάρχουν μαθήματα που μοιάζουν να έρχονται απότομα, σαν ξαφνικές καταιγίδες που αναστατώνουν την καθημερινότητα. Και υπάρχουν και εκείνα που διαχέονται στον χρόνο, που φωλιάζουν σιωπηλά μέσα μας, ωριμάζοντας αργά, σαν σπόροι που περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ανθίσουν. Αυτά τα μαθήματα δεν διδάσκονται σε αίθουσες, ούτε κλείνονται σε βιβλία. Είναι οι ανεπαίσθητες αποκαλύψεις της ζωής, οι στιγμές που μας αλλάζουν αθόρυβα. Είναι οι αλήθειες που χρειάστηκαν μια ζωή για να τις μάθω.
Υπάρχουν στιγμές που η ζωή μοιάζει να μας κρατά δεμένους, σαν ένα σκληρό σχοινί που τυλίγεται γύρω από τον λαιμό μας και δεν μας αφήνει να ανασάνουμε. Στιγμές όπου το παρελθόν γίνεται βαρίδι και κάθε μας βήμα προς τα εμπρός μοιάζει αδύνατο. Το βάρος των αναμνήσεων, των λαθών, των χαμένων ευκαιριών και των στιγμών που δεν έζησες όπως θα ήθελες, γίνεται ένα αόρατο φορτίο που σέρνουμε μαζί μας. Και έτσι, ζούμε μέρες γεμάτες λύπη για ό,τι χάσαμε, ό,τι αφήσαμε πίσω ή ό,τι δεν μπορέσαμε να γίνουμε.
Κάθε φορά που αφήνω το βλέμμα μου να ταξιδέψει πέρα από εμένα, προς τους άλλους, νιώθω πως ένα μικρό κομμάτι μου διαφεύγει. Σαν να παραχωρώ έναν μικρό θησαυρό που δεν πρόλαβα να καταλάβω πως τον κατείχα.
Μια πρόταση που κρύβει μέσα της όλη την ανθρώπινη φύση: την αγάπη, την ευάλωτη πλευρά μας, τον εγωισμό, αλλά και τη βαθιά επιθυμία μας για σύνδεση. Σκέφτομαι συχνά πόσο παράδοξο είναι αυτό. Να αγαπάς κάποιον και ταυτόχρονα να νιώθεις μια ανεπαίσθητη ζήλια για τις στιγμές που χαμογελά. Όχι επειδή δεν τον θέλεις ευτυχισμένο, αλλά επειδή, κάπου μέσα σου, αναρωτιέσαι: «Κι εγώ; Εγώ πότε;»
Αγάπα και φρόντιζε τον εαυτό σου, φεύγοντας από σχέσεις που σε έκαναν να νιώθεις «λίγη». Ένας στίχος της Κικής Δημουλά που μοιάζει να κρατά μέσα του την αλήθεια μιας ολόκληρης ζωής. Πόσο συχνά, όμως, τολμούμε να δώσουμε σε αυτούς τους λόγους την αξία που τους αναλογεί; Πόσες φορές μένουμε κάπου που μας περιορίζει, όχι επειδή μας αγαπά, αλλά επειδή μας έχει συνηθίσει; Και πόσες φορές επιλέγουμε να νιώσουμε «λίγοι», γιατί φοβόμαστε να απαιτήσουμε περισσότερα;
Οι αληθινοί άντρες. Τι σημαίνει να είσαι ένας από αυτούς; Όχι, δεν είναι οι μύες, ούτε η δύναμη, ούτε η εμφάνιση. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο, κάτι που ξεπερνά το εξωτερικό και αγγίζει την καρδιά και την ψυχή. Είναι η μπέσα, το συναίσθημα, και η ειλικρίνεια. Όχι μόνο ως χαρακτηριστικά, αλλά ως τρόπος ζωής. Ως στάση απέναντι στον εαυτό τους και στους άλλους.
Υπάρχουν στιγμές που η αλήθεια βαραίνει την ψυχή σαν πέτρα. Στιγμές που η ζωή απαιτεί να φορέσεις ένα προσωπείο, να κρύψεις τα συναισθήματά σου, να πεις εκείνα τα λόγια που αναμένονται και όχι εκείνα που αναβλύζουν από την καρδιά σου. Μα εγώ, λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να προσποιούμαι. Δεν μπορώ να μεταμορφώσω την αλήθεια σε ένα βολικό ψέμα ούτε να κρύψω την ομορφιά ή την ασχήμια που φέρει κάθε στιγμή της ύπαρξής μου.
Υπάρχουν ταινίες που δεν είναι απλώς ιστορίες· είναι εμπειρίες. Υπάρχουν ταινίες που δεν παρακολουθείς μόνο με τα μάτια σου, αλλά με όλη σου την ψυχή. Και κάποιες από αυτές δεν τελειώνουν με τους τίτλους τέλους· συνεχίζουν να ζουν μέσα σου, να σου ψιθυρίζουν ιδέες και συναισθήματα, να σου θυμίζουν ποιος πραγματικά είσαι. Μία τέτοια ταινία είναι το αριστούργημα του Ρομπέρτο Μπενίνι, Η Ζωή είναι Ωραία (La Vita è Bella).
Υπάρχει μια βαθιά αλήθεια σε αυτή τη φράση του Πάουλο Κοέλιο, μια αλήθεια που αντηχεί σαν ψίθυρος σε στιγμές απογοήτευσης, σαν κραυγή όταν αισθανόμαστε παγιδευμένοι στην αδυναμία της επικοινωνίας. Γιατί, αλήθεια, πόσες φορές έχεις προσπαθήσει να εξηγήσεις; Να δώσεις το νόημα, να ξεδιπλώσεις τις προθέσεις σου, να φωτίσεις τις γκρίζες ζώνες που κρύβονται πίσω από τις πράξεις σου ή τα λόγια σου. Και όμως, η ανταπόκριση μοιάζει να έρχεται μέσα από φίλτρα. Φίλτρα υποκειμενικότητας, φόβου, προκατάληψης.
Υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος μοιάζει τόσο ψυχρός. Τα γεγονότα της ζωής μας πολλές φορές μάς παρασύρουν σε μια δίνη μοναξιάς και αποξένωσης. Μπορεί να βρεθούμε παγιδευμένοι σε ατελείωτες σκέψεις, σε καταστάσεις που μας υπερβαίνουν, σε μια σιωπή που μοιάζει εκκωφαντική. Όμως, υπάρχει μια κίνηση, απλή μα βαθιά, που μπορεί να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Μια αγκαλιά. Όχι μια τυπική, άνευρη αγκαλιά, αλλά μια ζεστή, σφιχτή, γεμάτη συναίσθημα αγκαλιά που λέει όλα όσα δεν μπορούν να ειπωθούν με λόγια.
Κάποιες φορές, καθισμένος μπροστά από ένα ανοιχτό παράθυρο, καθώς ο αέρας χτυπά ελαφρά το πρόσωπό μου, αναρωτιέμαι για την ανθρώπινη ύπαρξη. Γιατί να πρέπει να είναι τα πράγματα τόσο δύσκολα; Γιατί η ζωή δεν μπορεί να κυλάει σαν ένα ήρεμο ποτάμι, χωρίς στροβίλους, χωρίς εμπόδια; Κι όμως, όσο περισσότερο συλλογίζομαι αυτές τις ερωτήσεις, τόσο πιο έντονα συνειδητοποιώ πως αν η ζωή ήταν εύκολη, δεν θα υπήρχε λόγος να προσπαθούμε, να παλεύουμε, να ανακαλύπτουμε, να μαθαίνουμε.
Η ζωή, με όλες τις απρόβλεπτες στροφές και ανατροπές της, μας προσφέρει ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από στιγμές. Από τις αβίαστες χαρές έως τις βαθιές θλίψεις, κάθε εμπειρία συνθέτει το πορτρέτο του ανθρώπου που γινόμαστε. Κάποιες στιγμές είναι γεμάτες φως και άλλες βαρύτητα, και εκείνες οι στιγμές που νιώθουμε να βυθιζόμαστε στο σκοτάδι, είναι οι στιγμές που μας δοκιμάζουν πραγματικά. Όμως, οι καλύτερες στιγμές, οι αληθινά σημαντικές, είναι εκείνες που έρχονται μετά από τα πιο δύσκολα. Αυτές οι στιγμές ανήκουν σε εκείνους που κατάφεραν να περάσουν τα χειρότερα με αξιοπρέπεια, να κρατήσουν την ανθρωπιά τους και να αναδυθούν πιο δυνατοί από…
Η ζωή μας είναι γεμάτη από σχέσεις, από ανθρώπους που συναντάμε σε κάθε βήμα μας, αλλά και από εκείνους που μένουν στην πορεία μας για μεγαλύτερο ή μικρότερο διάστημα. Στην πορεία αυτή, ακολουθούμε διάφορες αλληλεπιδράσεις, αποχαιρετισμούς και επανασυνδέσεις, αλλά υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό που αξίζει να σκεφτούμε: το πώς μας θυμούνται οι άλλοι.
Η ζωή μας είναι γεμάτη από σχέσεις, και πολλές από αυτές καθορίζουν την πορεία μας. Από τις πιο βαθιές φιλίες μέχρι τις επαγγελματικές σχέσεις, οι άνθρωποι που επιλέγουμε να έχουμε κοντά μας μπορούν να έχουν σημαντική επίδραση στην ψυχολογία μας, την ευημερία μας και την ευτυχία μας. Αλλά τι συμβαίνει όταν αυτές οι σχέσεις δεν είναι υγιείς, όταν οι άνθρωποι γύρω μας μας εκμεταλλεύονται ή όταν δεν δείχνουν την εκτίμηση που αξίζουμε;
Η ζωή, όσο περίπλοκη και αν είναι, μπορεί να αποκτήσει έναν διαφορετικό χαρακτήρα όταν γύρω μας βρίσκονται οι σωστοί άνθρωποι. Οι φωτεινοί άνθρωποι, αυτοί που ακτινοβολούν θετικότητα, φως και αγάπη, έχουν τη δύναμη να μας επηρεάζουν με τρόπους που δεν μπορούμε πάντα να κατανοήσουμε αμέσως. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα τέλειοι ή αλάθητοι. Αντιθέτως, είναι εκείνοι που, ακόμα και μέσα από τις ατέλειές τους, διατηρούν έναν εσωτερικό φωτισμό που μας ενθαρρύνει να βρούμε τον δικό μας.
