Η ιστορία της γυναίκας αυτής που στην εφηβεία της συνειδητοποίησε πως πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο που δεν έχει κόλπο και μήτρα πραγματικά συγκλονίζει.
«Όταν ήμουν 13 ετών άκουγα τα υπόλοιπα κορίτσια στο σχολείο να μιλούν για τις περιόδους τους. Μόνο εγώ δεν είχα περίοδο. Ένιωθα τόσο μεγάλη ντροπή που δεν είχε ξεκινήσει επίσημα η εφηβεία μου που μια μέρα, όταν με ρώτησαν αν έχω αδιαθετήσει, είπα ψέματα πως έχω. Το ψέμα μου δε σταμάτησε εκεί. Είπα ακόμη και στη μητέρα μου πως μου ήρθε περίοδος. Ήθελα απεγνωσμένα να νιώσω μέρος του συνόλου.
Δύο χρόνια αργότερα, στα 15 μου, η περίοδος μου δεν είχε έρθει ακόμη. Στενοχωριόμουν γιατί η μητέρα μου μου αγόραζε άσκοπα σερβιέτες και ταμπό και αυτά πήγαιναν 2 χρόνια χαμένα. Ώσπου, μία μέρα, με πήγε στο νοσοκομείο γιατί είχα σπάσει το χέρι μου. Τότε της εξομολογήθηκα την αλήθεια, και ενώ φοβόμουν ότι θα ήταν θυμωμένη με όλα τα χαμένα ταμπόν και τις σερβιέτες, όχι μόνο δε θύμωσε, αλλά βρήκε αρκετά αστείο το ψέμα μου. Αυτή, όπως και εγώ, πίστευε ότι απλώς η περίοδος είχε αργήσει να μου έρθει.
Ένα χρόνο αργότερα, όταν οι φίλες μου άρχισαν να χάνουν την παρθενιά τους και εγώ ακόμα δεν είχα την πρώτη μου περίοδο, άρχισα να ανησυχώ. Δεν ήξερα καν αν θα μπορούσα να κάνω σeξ αν δεν αδιαθετούσα (η σeξουαλική αγωγή στο σχολείο δε με είχε διαφωτίσει), κάτι που με έκανε να πανικοβάλλομαι. Ένιωθα ότι δεν ήμουν πραγματική γυναίκα.
Πήγαμε με τη μητέρα μου στον γιατρό και επειδή άκρη δεν έβγαινε, με παρέπεμψαν για υπερηχογράφημα, όπου εντόπισαν κάτι ασυνήθιστο. «Ω, δεν φαίνεται να έχεις τίποτα μέσα σου», είπε ο γιατρός. Δεν υπήρχε πιο σκληρός και αναίσθητος τρόπος για να μου πει ότι γεννήθηκα χωρίς μήτρα, τράχηλο και με μόνο μία ωοθήκη. Ο κόλπος μου φαινόταν εξωτερικά φυσιολογικός, αλλά δεν υπήρχε τίποτα πραγματικά μέσα. Βασικά ήταν απλώς σαν ένας τείχος…
Τελικά διαγνώστηκα με το σύνδρομο σύνδρομο Ροκιτάνσκι (Mayer Rokitansky Küster Hauser – MRKH), μια απίστευτα σπάνια ασθένεια που προκαλείται από ένα πρόβλημα στην ανάπτυξη της μήτρας. Έκανα ακτινογραφίες και ορμονικές εξετάσεις για να ελέγξω τη θηλυκότητά μου.
Ήμουν μόλις 16 ετών και δεν είχα ταυτότητα. Δεν ήξερα καν αν μπορούσα να αυτοκαθοριστώ ως γυναίκα. Αυτό δεν το άντεχα. Παρόλο που μου είπαν ότι ήμουν βιολογικά γυναίκα, δε σταμάτησα να αναρωτιέμαι ποιο ήταν το νόημα της ύπαρξής μου. Συνέχισα να σκέφτομαι: «Είμαι πραγματικό κορίτσι αν δεν μπορώ να κάνω σ3.ξ και δεν μπορώ να κάνω παιδί;» Ήταν φρικτό.
Οι γιατροί είπαν πως υπάρχει μια μικρή πιθανότητα να είναι λειτουργική η μια ωοθήκη μου, αλλά αυτό θα αποδεικνυόταν όταν επιχειρούσα να μείνω έγκυος με εξωσωματική γονιμοποίηση.
Δεν μπορούσα να κάνω σ3.ξ, επίσης, όπως ένα κανονικό άτομο. Ο γιατρός μού μίλησε για τις επιλογές που είχα. Αν ήθελα να κάνω σ3.ξ θα έπρεπε να υποβληθώ σε μια «διαδικασία διαστολής» εξαιρετικά επώδυνη.
Προσπάθησα να μη το σκέφτομαι, υπήρχαν όμως στιγμές που σκεφτόμουν πως είμαι σ΄ένα πάρτυ και όλες μου οι φίλες πηγαίνουν με αγόρια. Δεν άντεχα στη σκέψη αυτή.
Τελικά, μια φιλία με έναν αγόρι από το σχολείο μετατράπηκε σε κάτι περισσότερο και αναγκάστηκα να το αντιμετωπίσω. Μετά από δύο μήνες ραντεβού, έφτασε και η στιγμή της σeξουαλικής επαφής. Επρεπε να του μιλήσω. Ήμουν τρομοκρατημένη γιατί ήμουν σίγουρη πως θα με χώριζε. Ωστόσο ήταν καταπληκτικός και δεν άλλαξαν τα συναισθήματά του για μένα.
Ήμασταν μαζί για περίπου ένα χρόνο όταν πήγα στο Νοσοκομείο για να κάνω τη θεραπεία της διαστολής μου. Σε ηλικία 18 ετών έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα και εκεί έβαζα τακτικά έναν διαστολέα κόλπου για οκτώ ώρες την ημέρα. Ήταν βασανιστικό. Ο διαστολέας αυτός δημιουργεί την αίσθηση ενός βαριού μπουκαλιού νερό. Ξεκίνησα από έναν διαστολέα που είχε το μισό πάχος ενός στυλό και σιγά σιγά έφτασα να «δουλεύω» με το μέγεθος του πέους. Ουσιαστικά δημιούργησα με τη βοήθεια των γιατρών έναν κόλπο που να μπορεί να δεχτεί τη διείσδυση. Όλα αυτά πάντα με τη «βοήθεια» ενός αηδιαστικού τζελ.
Η όλη εμπειρία είναι μακρά, περίπλοκη και φρικτή. Κατέληξα με μώλωπες σε όλο τον κόλπο μου. Αιμορραγούσα, αλλά ήξερα πως δεν έπρεπε να σταματήσω. Αυτό ήταν το χειρότερο. Έπρεπε να συνεχίσω αν ήθελα να έχω σeξουαλικές επαφές με τον σύντροφό μου.
Βοηθός μου σ΄όλο αυτό το επίπονο ταξίδι ήταν μία φοβερή νοσοκόμα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να κλαίω και μετά να γελώ υστερικά – με τη βοήθειά της- για το πόσο γελοία ήταν η κατάσταση μου. Γελούσαμε μαζί που όλοι οι φίλοι και η οικογένειά μου ήξεραν ότι βρισκόμουν στο νοσοκομείο και υπέφερα για να μπορώ να κάνω σ3,ξ.
Η νοσοκόμα αυτή με βοήθησε με τις ανησυχίες μου για το πώς θα έμοιαζε το σ3.ξ για πρώτη φορά, μου είπε να αποκτήσω ένα όμορφο σετ εσωρούχων για να νιώθω όμορφη. Το έκανα, και όταν τελικά συνέβη, τα εσwρουχα πραγματικά βοήθησαν. Για μένα η πρώτη μου φορά ήταν πραγματικά μοναδική.
Πάντως αν αισθάνομαι για κάτι τυχερή, είναι γιατί έχω αυτό το σπάνιο σύνδρομο και έχω γεννηθεί σήμερα που η κοινωνία μας δεν είναι οπισθοδρομική και που η γυναίκα μπορεί και παλεύει για τη σeξουαλικότητά της και το δικαίωμά της στην απόλαυση.
Αρχικά ένιωθα τόσο απογοητευμένη, σαν να μην είμαι γυναίκα στα μάτια της κοινωνίας. Δεν μπορούσα να κάνω παιδί, να κάνω σ3.ξ… δεν έβρισκα κανένα νόημα στο σώμα μου. Τώρα δε νιώθω έτσι. Μου πήρε λίγο χρόνο για να φτάσω εδώ, αλλά αισθάνομαι μία κανονική γυναίκα. Και αισθάνομαι τυχερή που γεννήθηκα ακριβώς όπως είμαι».
Το συγκινητικό είναι πως η κοπέλα αυτή ίδρυσε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό, το The Pants Project, μέσω του οποίου πουλάει εσώρουχα διαφόρων σχεδιαστών και δωρίζει το 90% των κερδών στο Fertility Network UK.
Mε πληροφορίες από το infowoman.gr
